18. Ostatnie spotkania

       Dźwięk alarmu rozniósł się po opustoszałym korytarzu. Lampy rozbłysły czerwienią, rzucając długie smugi światła na puste, pozbawione wyrazu, szare ściany. Młoda dziewczyna biegła ile sił w nogach, ciągnąc za sobą czarną walizkę. Usłyszała szelest metalowej taśmy, pędzącej z dużą prędkością wprost na nią, odskoczyła lekko na prawo,a srebrne wędzidło wbiło się miękko w szarą, betonową ścianę. Kupki gruzu posypały się na białe linoleum. Dziewczyna zatrzymała się gwałtownie. Odwróciła się. Kobieta i mężczyzna w czarnych kitlach biegli w jej stronę. Stanęli kilka metrów od niej. Facet wyciągnął z kieszeni krótkofalówkę.
- Ochrona. Mamy ją, nie przejdzie przez zabezpieczenia. Ma ze sobą walizkę.
Dziewczyna wygięła w krzywy uśmiech swoje pełne, bladoróżowe usta. Jej zielone oczy w świetle migających lamp, nabrały złowrogiego wyrazu. Przymrużyła je lekko, intensywnie wpatrując się w lekarzy. Okulary połówki starszego mężczyzny, zjechały mu na czubek nosa. Na jego pokrytej zmarszczkami twarzy, zaczęły pojawiać się kropelki potu.
- Nie ! Proszę nie ! Sylwia, pomóż mi błagam - spojrzał półprzytomnym wzrokiem na towarzyszkę. Jednak kobieta, zaciskała już swoje dłonie na szyi. Jej poszerzone, nieobecne już w tym świecie źrenice, błądziły po długim korytarzu, pełnym czarnych drzwi bez klamek. Po chwili opadła na kolana, kaszląc głośno i chrapliwie, plamiąc krwią nieskazitelnie czystą podłogę. Nie minęło kilka sekund, a padła martwa na zimną posadzkę. Przerażony starszy mężczyzna klęknął obok Sylwii i wpatrywał się w nią rozgorączkowanym wzrokiem.
         Dziewczyna odgarnęła długie pasma, ciemnych, gęstych włosów, opuszczając je na plecy. Podeszła do martwej kobiety  i odpięła jej identyfikator . Ściągnęła czarny kitel z jeszcze ciepłego truchła. Ubrała fartuch i przypięła kartę identyfikacyjną. Grube palce mężczyzny zacisnęły się jak kleszcze na szczupłej kostce dziewczyny. Uciekinierka spojrzała w dół na starszego lekarza z zimną obojętnością. Wpatrywał się w nią błagalnym wzrokiem.
- Dlaczego to zrobiłaś ?!
- Zrobiłam to czego mnie nauczyliście- wysyczała przez zęby i wyszarpnęła kostkę, ze słabnącego uścisku.
Odwróciła się plecami do konającego mężczyzny. Podeszła do drzwi wykonanych z szarego metalu. Chwyciła czarną walizkę za rączkę i dotknęła kartą elektronicznego czujnika. Drzwi odsunęły się z głośnym sykiem. Spojrzała przez ramię po raz ostatni na długi korytarz, na co dzień oświetlony mocnymi, białymi lampami, pokryty teraz smugami czerwonego, alarmowego światła. Jej zielone oczy zatrzymały się na czarnych drzwiach z numerem 303. Poczuła ukłucie żalu i strach przed nieznanym. Spędziła w tym pokoju niemal całe swoje życie. Uśmiechnęła się ukazując idealne, równe, białe zęby.  Odeszła, pozostawiając swoje dawne życie za drzwiami z numerem 303. Drzwi oddziału "poziomu -6 ", zatrzasnęły się z sykiem wypuszczanego gazu. Zniknęła w windzie, marząc już tylko o tym, aby jej plan się powiódł.

***

               Gryffin wpatrywał się w Willa, oczekując odpowiedzi. Rudy chłopak jedynie pokręcił głową i opuścił ją, kierując swój wzrok na czubki butów. Brunet westchnął, nie mogąc uwierzyć w to co usłyszał. Podparł się na łokciach, próbując się podnieść. Ból w jego prawej ręce rozwijał się z każdym, wykonanym ruchem. Will podbiegł do niego.

- Nie powinieneś - wyszeptał, patrząc na niego przepraszająco.
Gryffin jedynie prychnął pogardliwie, odrzucając wyciągniętą rękę Rudego.
- Nie wkurwiaj mnie już bardziej- spojrzał na niego ostro, podkreślając w ten sposób wcześniej wypowiedziane słowa. Rudowłosy chłopak oddalił się w głąb sali, stając tuż obok Sary. Gryffin opuścił bose stopy na zimne, granatowe linoleum. Zacmokał spoglądając krytycznie na swój szpitalny uniform. Niechętnie przeniósł wzrok na Sarę, a potem na Willa.
- Czego ona tu szuka ?- zapytał przyjaciela, zupełnie ignorując dziewczynę.
- Przyjechała... - zawahał się, nie wiedzą co ma tak naprawdę powiedzieć- na mnie nawrzeszczeć. No i ostrzec- spojrzał pośpiesznie  na Sarę, która spoglądała uważnie na korytarz, przez wąsko odchyloną roletę. 
- Kiedy skoczyłeś ?
- Jakieś, trzy godziny temu.
- Sześć godzin temu, dochodzi już północ- weszła mu w słowo Sara.
- Minęło zbyt dużo czasu. Na pewno ktoś jest już w drodze- Gryffin rozejrzał się po pomieszczeniu w poszukiwaniu swoich rzeczy. - Gdzie do cholery są moje spodnie ?- spojrzał pytająco na Willa, który wzruszył ramionami, brunet jedynie westchnął, nie chcąc się już wdawać w dalsze niepotrzebne dyskusje. - Dzwoń do Barbary, spotkamy się wszyscy - spojrzał wrogo na Sarę - tam gdzie zawsze, powinni tam dojechać wystarczająco szybko. W ciągu następnych kilkunastu minut, powinniśmy być już za granicami miasta.
Will przeczesał palcami rudą czuprynę, z zakłopotaniem wpatrując się w ciemną przestrzeń za oknem.
- Oni potrzebują trochę więcej czasu- oznajmił z udawanym spokojem chłopak. Gryffin spojrzał na niego pytająco.
- Przecież są już spakowani. Co za problem. Przecież stać nas na nowe rzeczy, jak już spalą dom. Niech Barbara nie cuduję, dostanie ode mnie tyle kasy ile potrzebuje. No...dzwoń do nich, na co czekasz ?
- Oni...Gryffin...bo...Cholera jasna. Oni nic nie wiedzą !
Gryffin spojrzał na niego, jakby ktoś właśnie uderzył go w twarz.  
- Jak to nic nie wiedzą ?! Nie powiedziałeś im ! Pojebało Cię ! Will do cholery o czym ty myślałeś ?!-
Podbiegł do niego, chwycił go za koszulę i popchnął go na ścianę.- Czemu ich nie powiadomiłeś ?!
- Bo...Ja...Nie wiem. Po prostu przejąłem się tym wszystkim i zapomniałem o konsekwencjach.
- Zapomniałeś ?! Zapomniałeś tak ?! Do cholery jasnej. Ile już lat przed nimi uciekamy, a ty zachowałeś się jak totalny amator. Po co było to wszystko ? Po co były te wszystkie zakazy i reguły ? Po jaką pieprzoną cholerę przeprowadziliśmy się tutaj ? Do miasta pełnego anomalii pogodowych. W okolicę jednej z największych elektrowni.  Po co uciekaliśmy przez tyle lat, skoro ty teraz wystawiasz im nas na talerzu. Tutaj liczą się sekundy, nie minuty. Teraz już nie uciekniemy. Gratulacje możesz być z siebie dumny - puścił wściekły jego koszulkę i uderzył pięścią w ścianę tuż obok jego prawego policzka. Fala bólu rozprzestrzeniła się w jego kończynie, poczuł jak świeże szwy, naprężyły się. Rozluźnił pięść, energicznie poruszając palcami. 
- Musimy wyjść im na przeciw- wyszeptał cicho Will, wpatrując się ze skruchą w towarzyszy. Sara prychnęła, nie odwracając wzroku od obserwowanego korytarza.
- Niewykonalne - odezwała się pewnym głosem, wprawiając w osłupienie rozwścieczonego Gryffina - Mamy czas maksymalnie do świtu. Nie znajdziesz Łowców, choćbyś miał najlepszego tropiciela. Ich drużyny są zbyt silne- obaj młodzi mężczyźni spojrzeli na siebie porozumiewawczo, a potem przenieśli wzrok na Sarę, która wciąż wpatrywała się w przestrzeń korytarza.   
- Przecież zawsze jest jeden Łowca, góra dwóch jak ktoś jest bardzo upierdliwy- zaśmiał się pogardliwie Gryffin, patrząc z wyższością na Sarę. Dziewczyna odwróciła się i uśmiechnęła.
- Nigdy nie przyszło Ci na myśl, jak to jest możliwe, że jeden Łowca jest w stanie schwytać każdego ? Co jest w nich takiego, że wszyscy trzęsiemy przed nimi portkami ? Co ich wyróżnia od zwykłych typków z Wydziału i Tropicieli na ich usługach ?
Brunet spojrzał na nią podejrzliwie, jednak cwany uśmiech nie zniknął z jego twarzy. Dziewczyna widząc jego postawę, pokręciła głową z dezaprobatą.
- Jeden Łowca zawsze atakuje, ale jest kryty - obaj młodzi mężczyźni spojrzeli na nią zaciekawieni - Co nie wiedziałeś ? - powiedziała sarkastycznym tonem, patrząc na zdezorientowaną minę Gryffina, uśmiechnęła się, unosząc prawy kącik ust w górę.- Zrobię wam tą przyjemność i  was oświecę. Każda grupa Łowców, to drużyna, która uzupełnia się nawzajem w zależności od typu Obiektu, który tropią. Zazwyczaj składa się z pięcioosobowego składu. Pierwszy z nich to typowy Łowca, czyli ten, który atakuje. Najczęściej do tej roboty rekrutują; Nakłaniaczy, Czytaczy, Otępiaczy,  lub po prostu zwykłych Skoczków, którzy odznaczają się wystarczającą siłą, jeżeli wiesz co mam przez to na myśli - uśmiechnęła się ironicznie, patrząc Gryffinowi prosto w oczy. Brunet na jej ostatnie słowa zacisnął dłonie w pięści i podszedł kilka kroków bliżej Sary. Dziewczyna jedynie przewróciła oczami, na widok jego postawy i nie zwracając na niego uwagi, kontynuowała spokojnym, melancholijnym głosem  jak profesor na nudnym wykładzie.- Drugi w składzie to poboczny, czyli niewidoczny Łowca. Nie musi być bardzo silny, bo jego główną bronią jest zawsze zaskoczenie. Gdy ten pierwszy sobie nie radzi, drugi wchodzi do akcji. Najczęściej w tej roli występują Kameleoni, ale biorąc pod uwagę, że jest ich bardzo mało, często zastępują ich Molekulerzy, Telekinetycy, Nosiciele, choć ci ostatni są tak rzadko występującym okazem, że Wydział raczej ich nie wypuszcza do byle jakiej roboty. Pozostała dwójka to Cień, no i oczywiście któryś z Węszycieli, czyli Tropiciel, Szperacz lub coś temu podobne, ważne żeby węszyło i szukało. Ostatni piąty element to Energetyk, który blokuje aurę elektryczną skoku, czyli po prostu jesteś uziemiony bez możliwości ucieczki. Te pięć elementów to skład, który daje stuprocentową pewność, że nic się nie wymknie z ich sideł. Wczoraj po południu, jak co roku rozpoczęły się łowy. Pierwsze zlecenia to tropienie : Niewidzialnych, Obserwatorów, Energetyków, Manipulatorów, czyli tak zwany "podwyższony stopień ryzyka", który trzeba odszukać w pierwszej kolejności, aby nie poukrywali się po świecie. Na wytopienie Niewidzialnych, czyli Cieni , Kamelonów i tym podobnych, ma się zaledwie 32 godziny potem przepadają jak igła w stogu siana. To oznacza, że mamy jeszcze około dziewięciu godzin , zanim ktoś się nami zainteresuje- odwróciła się do nich plecami i wyszła na korytarz, zasuwając za sobą drzwi. Parę kroków dalej zatrzymała się i spojrzała przez szybę na skoczków, obaj wpatrywali się w jej znikającą sylwetkę z niedowierzaniem. Machnęła dłonią na pożegnanie, gdzieś w głębi czując, że to wcale nie było ich ostatnie spotkanie.

***

            Rzucił patyk wzdłuż piaszczystego wybrzeża. Pies od raz pobiegł w tamtą stronę z nieukrywaną radością. Wpatrywał się w szczeniaka z zazdrością. Chciałby mieć w sobie, choć pierwiastek jego energii. Wsadził ręce do kieszeni bluzy, obserwując psa szarpiącego się z dość dużą gałęzią, którą on rzucił z pomocą telekinezy. Był wściekły na Sarę, ale nie zapomniał o codziennych treningach.  To co widział w jej myślach, wspomnieniach, gdy czasami zapominała blokować swój umysł, pomogło mu zrozumieć kilka spraw. Jednak wielu z nich jeszcze nie rozumiał, a jego kuzynka zawsze usilnie zmieniała temat. Był wściekły na nią, że nie mówi mu wprost wielu spraw. Widział w jej wspomnieniach, jak działają ci ludzie, jakie zbrodnie popełniają na takich jak on. Dlatego bał się ich, jak nikogo innego nigdy wcześniej. Było to dla niego dość nowe uczucie, bo kilka lat wcześniej to przecież on był bogiem. Tak był bogiem. Czuł, że może wszystko. Znał każdą myśl mijanego na ulicy człowieka, zamykał oczy w Londynie, a otwierał je sekundę później w Nowym Jorku. Był na szczycie świata. Później spotkał Marcusa i Rixona, dwóch innych bogów. Byli jego autorytetami, starsi, silniejsi, wyposażeni w nadzwyczajne zdolności, z których istnienia nawet nie zdawał sobie sprawy. Pokazali mu świat zupełnie inny, ponad wszystkie, które do tej pory poznał i zrujnowali mu ten, w którym żył. Z wściekłością uniósł duży konar drzewa, obrócił nim kilkukrotnie w powietrzu. Poczuł jak jego płuca zaciskają się, powodując ból, odłączył nić mocy łączącą go z konarem, który spadł na piasek, tworząc chmurę pyłu. Zakaszlał. Telefon zabrzęczał w jego kieszeni. Dobrze wiedział kto dzwoni, robiła to dzisiaj nieustannie. Miał ochotę wyrzucić telefon daleko przed siebie. Spojrzał na wyświetlacz swojej komórki. Zastanawiał się co może się dziać, że nie daje mu dzisiaj spokoju. Popatrzył na bawiącego się retrievera - "Może wkurzyła się o psa" - pomyślał. Przez ostatnie dwa tygodnie, codziennie zabierał go ze sobą, czuł się dobrze w jego towarzystwie. Retriever słuchał jego narzekań, jak najlepszy przyjaciel i w dodatku nic nie mówił. Taki kumpel to skarb. Jednak nawet jej pies nie zastąpi mu brakującego towarzystwa Sary. Nie przyznawał się do tego przed samym sobą zbyt często, ale tęsknił za nią. Kochał ją, była dla niego ważna i dlatego tak bardzo bolało go to, że mu nie ufa. Nie patrząc nawet na treść wiadomości, po prostu ją usunął. Podniósł ponownie konar kilka metrów nad ziemią, próbując go złamać. Spojrzał na unoszący się kawał drewna, który trzeszczał od naporu telekinetycznej siły. Po kilkunastu sekundach dwa odłamki runęły na piach, wzbijając kolejną chmurę piaskową. Zakrył usta i nos rękawem bluzy. Przymrużył oczy i spojrzał na kawałki z satysfakcją. Udało mu się, po raz pierwszy od wielu lat. Znów to poczuł, poczuł, że jest bogiem.  

***               

Kilkukrotnie sprawdziła, czy wszyscy są w domu i czy nie wrócił już Jared. Dochodziła już czwarta nad ranem. Spakowała jego najważniejsze rzeczy, oba plecaki leżały w nogach jej łóżka, czekając na nią w pełni gotowe do drogi. Jared był przez chwilę w domu, gdy Sara marnowała czas w szpitalu. Mogła go już wtedy złapać, teraz byliby już daleko. Wyciągnęła swoją komórkę i wybrała po raz setny numer kuzyna. Dzwoniła do niego regularnie, co dwadzieścia minut. Za każdym razem odrzucał połączenie, to przynajmniej utwierdzało ją w przekonaniu, że on wciąż żyje. Teraz od dwóch godzin, odzywała się sekretarka, a to z kolei doprowadzało ją do szaleństwa. Przyrzekła sobie, że jak go zobaczy, to go zabije. Miała podejrzenie, że siedzi na jachcie wujostwa w Country Clubie, ale nie chciała wyjść z domu, a skoczyć się bała. Obróciła bezmyślnie telefon w palcach. Biszkopt podniósł łeb i nadstawił uszu. Zapiszczał cicho i zerwał się z łóżka, podbiegając do drzwi balkonowych. Zaalarmowana reakcją psa, podeszła za jego śladem do drzwi. Rozsunęła harmonijkowe skrzydła i spojrzała w ciemną noc, na pierwszy rzut oka wszystko wydawało jej się zwyczajne. Dopóki na plaży nie dostrzegła dwóch zakapturzonych mężczyzn, obserwujących jej okna, a teraz patrzących wprost na nią. Jej serce zamarło.


***OGŁOSZENIA
No więc nowy rozdział, jak upłynie nasz stały termin, czyli tradycyjnie ;) Dziękuję za komentarze pod ostatnią notką, wasze opinie wiele dla mnie znaczą. Przypominam, że nie powiadamiam na blogach, a jedynie na GG. Jeżeli chcecie się znaleźć w Polecanych, wystarczy napisać komentarz w tej zakładce ;) Ach, a co do stronki o zdolnościach, wiem że obiecałam wam ją już w tym tygodniu, jednak na razie nad nią wciąż pracuję, aby wszytko było w niej jasne i zrozumiałe, podobnie z podstroną o Bohaterach, gdy tylko znajdę odpowiednie zdjęcie dla bohatera, lub pojawi się ktoś nowy, na pewno znajdzie się w spisie Bohaterów.

 PROŚBA

Na pasku po lewej stronie umieściłam ankietę. Byłabym wam wdzięczna gdybyście w niej zagłosowali (można wybierać po kilka odpowiedzi ). Wiem, że nie wszystkim zawsze chce się komentować, a lubią to opowiadanie. Zaznaczenie odpowiedzi to dla was kwestia kilku sekund, a dla mnie to bardzo ważne, jak dla każdego autora. Po protu chcę wiedzieć, czy pisanie tego bloga ma jakiś sens. 

NA KONIEC  JESZCZE AKCJA. PROSZĘ WAS TO WAŻNE, WSPIERAJCIE I UDOSTĘPNIAJCIE TEN LINK, A POMOŻECIE TYM DZIECIOM
 http://www.youtube.com/watch?v=OxYe3noxg2A&list=FLqA9avDvUfBrsKdOf9k9AUw&index=1&feature=plpp_video


Pozdrawiam i czekam na wasze opinie ;)