11. Szaleństwo

Wszedł do ciemnego pomieszczenia. Rzucił swoją kurtkę na oparcie obrotowego krzesła, stojącego przy ścianie. Jego kroki odbijały się cichutko od drewnianego parkietu. Przemyślenia w jego głowie, błądziły szybciej, niż trwał jeden jego oddech. Cały czas myślał o niej. Im bardziej starał się ja znienawidzić, tym czuł większą potrzebę, bycia blisko niej. Doprowadzało go to do szału. Chciał już zamknąć szufladkę z E.V, żyć tym co robił przez ostatnie 11 lat. Zajmować się tym, co pozwoli mu się się zatracić i zapomnieć. Jednak zamiast pomścić ukochaną, on znalazł w osobie Sary nową obsesję, która pochłaniała cały jego wolny czas. Oczywiście ten czas, którego nie spędzał na piciu w Undergraud Grage. W zasadzie to tak teraz wyglądały jego dni: spanie do południa, zajmowanie się Johnahem, zanim wróci Barbara, oraz zakłady w Undergraund, ewentualnie Golden Gate, dwa miejsca w których starał się zapomnieć. A jednak mimo wysiłków zatopionych w litrach alkoholu i utopionych w setkach dolarów, nie udawało mu się. Czuł co raz bardziej narastająca frustrację. Dlaczego był bardziej bezradny niż kiedykolwiek ? Dlaczego nie potrafił wrócić do swojej kryjówki na środku pustyni ? Na to pytanie potrafił odpowiedzieć już bezbłędnie. Bo za bardzo przypominało mu E.V. Kuchnia: każdy wspólny posiłek, salon: wspólnie spędzone chwile, sypialnia: każdą nieprzespaną noc. W każdym koncie tej dziury, czuł jej obecność, zapach jej perfum. Słyszał jej śmiech. Usiadł na łóżku i schował twarz w dłoniach. Zaczął głęboko oddychać. Nie potrafił się wyzbyć obrzydzenia do samego siebie, że przez Sarę, zaczął wątpić we wszystko co przeżył z Evelyn. Zaczął czuć wstręt do tych wszystkich pokoi, do jej śmiechu, pełnych różowych ust, zielonych oczu...A wszystko przez inne puste, niebieskie tęczówki, z których czasami jedynie płynęła nienawiść. Zamieniając jasno niebieski oczy w taflę lodu, tak twardą, ze przerażała każdego. A jednak udało się jej zasiać ziarno zwątpienia, którego plony on zaczął zbierać.  Wiedział, ze dopóki nie wyjaśni wszystkiego przed samym sobą. Nie będzie mógł iść dalej. Wiedział, że istnieje tylko jeden klucz do sejfu z prawdziwymi informacjami, a jest nim Sara. Tylko ona może zabrać go do prawdziwego źródła, do miejsca na granicy którego wszystko się zaczęło. „Kim ty naprawdę byłaś ?”- jak co noc zasnął z tym pytaniem, dźwięczącym nie tyle w jego umyśle, a w sercu.

-Gdzie byłeś ?- pytające spojrzenia Willa, wypalało w nim jakąś metafizyczną dziurę poczucia winy.
-W klubie- odpowiedział, podnosząc się z łóżka i głośno ziewając.
-Acha. Tym na Ocean Dr.
Gryffin wzdrygnął się i przetarł szybko twarz dłońmi, aby ukryć zaskoczenie. Wziął głębszy wdech, i ponownie spojrzał na przyjaciela, tym razem, nadając swojemu głosowi tyle pewności na ile było go stać.
-Nie. W Golden Gate.
-W Wigilię ?- Gryffin zagryzł wargi i spojrzał na swoje stopy, które zwisały parę centymetrów nad podłogą. Zdawał sobie sprawę, ze w tym momencie przypominał małego chłopca, który został przyłapany na kłamstwie i nie wiedział co wymyślić. Spojrzał na Rudego, który wydawał mu się dziwnie szczęśliwy, całą tą sytuacją. Na  jego twarzy widoczne było podniecenie, które jeszcze tylko przez kilka następnych sekund, wydawało się niezrozumiałe Gryffinowi.
-Byłeś u niej - to krótkie stwierdzenie doprowadziło do upadku muru, jaki pojawił się między nimi dwa miesiące temu. Brunet wzruszył ramionami, nie było sensu udawać, ze było inaczej.
-Tak byłem u Sary, w zasadzie to pod jej domem. A tak bardziej szczegółowo to na jej dzielnicy.
-Taa... Jak dzień w dzień, od dwóch miesięcy- to zdanie wypowiedział tak pewnie, że nawet nie miał najmniejszej szansy, wmówienia mu czegoś innego. Brunet z wściekłością zacisnął wargi.
-Skąd masz tą pewność ?- wycedził przez zaciśnięte zęby.
-Nie trudno było się domyślić, gdzie tak naprawdę znikasz. Po za tym twoje ciuchy pachną solą morską, a nie cygarami, a czuć to w całym pokoju. Wiesz co to znaczy ?- spojrzał wyzywająco na bruneta- złamanie obietnicy. A to oznacza...
-Tak wiem, ze możesz się znowu z nią kumplować. Możecie sobie gruchać jak dwie papużki nierozłączki- zdjął koszulę i cisnął nią na najbliższy fotel. Zaczął odczuwać taką wściekłość, że miał ochotę kogoś rozszarpać. Poczuł niemiły uścisk w żołądku, który powodował, ze cała jego zawartość niebezpiecznie zbliżyła się ku przełykowi, pozostawiając niemiły posmak. Wziął kolejny głębszy oddech. Wszystko pomału się uspokajało, oprócz tej żyły pulsującej na jego szyi.
-Dlaczego teraz ?!- Will zmarszczył brwi, nie bardzo wiedząc o co pyta go Gryffin.- Dlaczego ?! Skoro wiedziałeś o tym od samego początku, to dlaczego nie PRZERWAŁEŚ TEGO SZALEŃSTWA wcześniej. Mogłeś się z nią kumplować przez cały czas, a ty po prostu stałeś z boku, bez żadnego kontaktu z nią, przez dwa miesiące nie odezwałeś się do niej ani słowem, więc dlaczego TERAZ ?! -  dopiero po chwili zorientował się, ze krzyczy na swojego jedynego, najbliższego przyjaciela, który był mu jak brat. Przez chwilę poczuł się głupio, jednak rozwścieczenie, zalało go szybciej niż rozsądek, zdążył cokolwiek mu podpowiedzieć. Jednak Will stał nie wzruszony, delikatnie się uśmiechając, obojętny na wszystkie wrzaski.Gdy zobaczył, ze brunet zaczął się uspokajać. Powiedział to najspokojniej jak potrafił:
-Bo chciałem, żebyś dostrzegł to, co ja widziałem już pierwszego dnia i udało mi się to.
-Czyli co mądralo ? - wysyczał wciąż wściekły.
-Przestała być dla ciebie tylko dwucyfrowa liczbą.
Zabrał swój ręcznik i jak gdyby nigdy nic wyszedł, pozostawiając swojego przyjaciela osłupiałego w pokoju, który wypełniał tylko jego szybki oddech.

***
Dręczący ją nie pokój, wzmagał się z każdą minutą prawie nie przespanej nocy. Za każdym razem kiedy już wydawało jej się, ze zasypia. Dopadało ją to nieznośne uczucie spadania w otchłań, wypełnioną JEJ krzykiem. Ciepłe dłonie, szturchające jej zimne ramiona, przyniosły jej ukojenie i wybawienie od kolejnego koszmaru. Otworzyła nie przytomne powieki. Spojrzała na ciocie, która uśmiechała się do niej ciepło.
-Wstawaj śpiochu. Musisz jechać na korepetycje do Lewes. Zaczynasz o 10.
Ziewnęła przeciągle, odwracając się na drugi bok. Jeszcze przez chwilę patrzyła w biały sufit. Po czym poszła do łazienki. Wykonała mechanicznie te same od lat poranne czynności i zeszła na śniadanie. Zdziwiła się, ze jest tak spokojnie. Dopiero po chwili przypomniała sobie, ze sa ferie świąteczne i wszyscy jeszcze śpią.
Nalała sobie gorącej zbożowej kawy, przez chwilę grzała dłonie na kubku. Po czym upiła łyk napoju. Nie miała ochoty na jedzenie. Starała się nie myśleć o E.V, a jednak to robiła, prawie każdego wieczoru. Wciąż nie mogła zapomnieć o łączącej je więzi.
-Może gdyby nie było tu Gryffina, byłoby łatwiej- wyszeptała.
Spojrzała przez okno,trawy porastające wydmy kołysały się w rytm wiatru. Mimo słońca morze było dziś nie spokojne, podobnie ja ona. Spojrzała na zegarek na kuchence mikrofalowej. Miała
jeszcze dwie godziny do rozpoczęcia zajęć w szkole podstawowej. Miała pomagać trudnym dzieciom w nauce. Kara za cała sytuacje z Ashley. Skrzywiła się mimowolnie, myśląc o blondynce. Denerwowała się dzisiejszym dniem. Wiedziała, ze są to trudne dzieci, które w czasie ferii nadrabiają wszystkie zaległości. Miała dobre oceny w szkole, dlatego dyrektor przydzielił jej właśnie takie zadnie, bycie korepetytorem. Problem w tym, ze uczniowie podstawówki byli albo częścią programu ochrony dzieci z rozbitych rodzin, albo mieli ADHD.Wiedziała, ze będzie trudno do nich dotrzeć. Nie chciała by stało sie to kolejną rzeczą, dopisaną, do listy jej porażek. Westchnęła głośno, zabierając z misy leżącej koło drzwi kluczyki do samochodu.
        Na miejscu okazało się to trudniejsze niż myślała. Większość z tych dzieci była bardzo oporna na jakąkolwiek radę, a co dopiero na naukę. W sumie w jakimś stopniu, czuła się tutaj jak w domu. Na wyspie wcale nie było lepiej. Szczególnie gdy przypadkiem zbłądziła na piętra dla nowicjuszy. Pulchna młoda kobieta, dała jej kartę pracy z imieniem chłopca, uśmiechając się krzepiąco. Spojrzała na wydrukowany formularz. Gregory Stephner. Siedział przy czwartym stoliku na ogromnej stołówce. Mały, rudy, pulchny chłopiec, wpatrywał się w nią z zainteresowaniem, ale także z niechęcią. Zajęła miejsce na przeciwko niego.
-Cześć. Jestem Sara.
Chłopak skinął głową. Wpatrywał się w kartę trzymaną w jej dłoniach. Była pewna, ze z chęcią by ją rozszarpał.
-Od czego chciałbyś zacząć ?
-Od ferii.
-No, nie ty jeden- uśmiechnęła się do niego ciepło. Chłopak odwzajemnił uśmiech.
-Ile masz lat Gregory ?
-Jedenaście. Co takiego zrobiłaś, ze tutaj trafiłaś ? Jesteś młoda, musisz być z Henelopen.H.S.-
Nachylił się konspiracyjnie.
-Przywaliłam koleżance.
-No to musi być z niej fajna koleżanka. A chociaż porządnie ?
-Uwierz mi, zapamięta to do końca życia.
-No równa, z ciebie laska- Sara uniosła brwi- znaczy się dziewczyna. Możemy zacząć sam nie wiem...ze wszystkim mam problem. Weź pierwszą kartę z brzegu.
-Matematyka....
-Nienawidzę matmy.
-No to jest nas dwoje.
               Przez godzinę próbowała mu wytłumaczyć najprostsze ułamki na jego ulubionych ciastkach ze szkolnego automatu, jednak było to trudniejsze niż przypuszczała. Starała się być cierpliwa, okazać mu wystarczająco dużo uwagi. Jednak jej uwaga była co raz bardziej rozproszona, przez chłopaka siedzącego stolik za nimi. Wpatrywał się nieobecnym wzrokiem w przestrzeń za szklaną szybą, w zupełności nie słuchając swojej nauczycielki. Za to co jakiś czas przysłuchiwał sie temu co mówi Sara, spoglądał wtedy ukradkiem w jej stronę. Nie wiedziała dlaczego, ale czuła jakiś wewnętrzny respekt przed tym chłopcem. Brunet spojrzał na nią, a potem nachylił się  do swojej nauczycielki. Ta spojrzała na swoją kartę, a potem na Sarę. Wstała i udała się do wyjścia ze stołówki. Chłopczyk powrócił do swojej poprzedniej pozycji i znów wpatrywał się w okno. Spojrzała na swojego podopiecznego i stwierdziła, ze zaczął poprawnie rozwiązywać proste równania.
-Udało ci się- powiedziała do niego z mocną aprobatą w głosie.
-Naprawdę.Czyli teraz mogę...
-Tak możesz zjeść ciastka-powiedziała uśmiechając się do niego ciepło.-Robimy przerwę, wystarczy tej matmy na dzisiaj.-poczuła dłoń na ramieniu, odwróciła sie i zobaczyła tą samą pulchną kobietę, która dała jej podkładkę z kartami pracy na dziś.
-Jak sobie radzisz ?
-Myślę, ze dobrze.
-To bardzo mnie to cieszy. Jednak niestety w sekretariacie zaszła pomyłka. Przydzielono ci nie tego chłopca. Miałaś uczyć matematyki i nauk społecznych Johnach Stubnytskiego.Siedzi tam pod oknem. Pani Hath, zajmie się Gregorym.
-Ja nie chcę Hath, chce Sarę. Dlaczego świr Johnach, ma mieć z nią korki. On i tak nikogo nie słucha. Nie może pani.
-Przykro mi to nie ode mnie zależy.
-A co od świętego Mikołaja ? Mam gdzieś tą szkołę.
Wstał przewracając swoje krzesło. Podszedł do Johnach i zaczął nim potrząsać.
-Odwal się do niej. Jest moją korepetytorką. Przestań rzucać te swoje hokus pokus. Popaprańcu. Chłopiec niewzruszony w jego ramionach poruszał się, razem z jego ruchami, wciąż wpatrując się w szybę. Przypominał akustycznego chłopca.
-Gregory uspokój się. Puść go.- Nauczycielka próbowała go odciągnąć.
Po chwili chłopak odskoczył.
-O boże płonę. Moja noga ona się pali.- Krzyk chłopca rozniósł się po stołówce, był przerażający, jakby naprawdę płonął. Jednak nikt nic nie widział. Sara patrzyła na ludzi w stołówce. Nauczycielki odeszły od chłopców. Inni byli pochłonięci swoimi zadaniami. Nikt nie zwracał na to uwagi. Po chwili do wrzasku chłopca dołączył inny.
-PRZESTAŃ NATYCHMIAST ! Cokolwiek mu robisz, przestań- dodała już spokojniej.
Chłopczyk spojrzał na nią. A krzyk Gregorego nagle ucichł. Sam rudy chłopak, ciężko jeszcze oddychając, odwrócił się. Na jego twarzy wciąż były widoczne ślady łez. Podniósł swoje krzesło i usiadł na przeciwko pani Hath. Bez słowa tak jakby o wszystkim zapomniał. Powietrze w stołówce, było przesiąknięte przerażeniem. Dopiero po chwili zorientowała się, że atmosfera, którą czuje, należy tylko do dwóch osób. Rudego chłopca, który wszystko zapomniał i młodej dziewczyny, która została jednym świadkiem, czegoś o czym do tej pory czytała w starych raportach. Na drżących nogach podeszła do Johnach. Usiadła na przeciwko niego. Chłopiec poruszył się i odwrócił się w jej stronę, obdarowując ją najszczerszym dziecięcym uśmiechem. Poczuła, ze grunt przez chwilę usuwa się pod jej nogami. To był ten sam chłopiec : zielone tęczówki, bujna czupryna. Ten, który towarzyszył w sklepie Gryffinowi. Wyciągnął rękę w jej stronę, wyciągając z jej drżących dłoni niebieskie pudełko.
-Oreo – stwierdził ze spokojem otwierając paczkę- Lubię, Oreo.
Wpakował sobie do buzi całe ciasteczko, po czym ponownie uśmiechnął się do przerażonej Sary.