13. Rany

Gorąca woda spływająca po jej kręgosłupie, odprężała ją. Przyjemne ciepło łagodziło ból napiętych mięśni. Poczucie winy dręczyło ją, powodując nieprzyjemne skurcze w żołądku. Cały czas prześladowały ją błagalne tęczówki Willa. Jednak nie pozwoliła aby zawładnęły nią emocje. Nadchodzi czas polowań, każdy musi chronić swoich. Bronić się jak najlepiej potrafi. Sojusze i pomoc tylko utrudniają sprawę. Nie da się wtedy odwrócić od kogoś plecami. Zdrada jest gorsza niż złapanie przez wydział. Jeżeli ofiarowałaby im swoją pomoc, równałoby się to zawarciu umowy na śmierć i życie. W dosłownym znaczeniu. Stali by się zespołem. Tak działa podziemne prawo. Prawo Miasta Cieni. Nie miała gwarancji, ze oni je znają, ale ona nie mogłaby wtedy spojrzeć w lustro. Przetrwała dzięki regułom Cienia, jest częścią tego miasta, każdy kto kiedykolwiek doświadczył życia w tym miejscu, wchłania w krwiobieg jego reguły na zawsze. Jednak poczucie winy wciąż paliło ją od środka. Może oszukiwać otoczenie, ale przed samą sobą musi przyznać, ze odmówiła tylko i wyłącznie ze względu na swój egoizm. Wiedziała co w tej sytuacji zrobiłaby, gdyby wszyscy mieszkali w Cieniu. Pomogłaby im, bez najmniejszego oporu, ale tu są na otwartej przestrzeni. W obcym świecie i sami muszą przetrwać, a ona ma własną rodzinę, którą musi chronić. Alice, Meg, Elizabeth, Henry i nadpobudliwy Jared. To ich powinna bronić przed zagrożeniem, które w każdej chwili może zapukać do ich drzwi, pozostawiając po sobie litry krwi. Popatrzyła na swoje zniekształcone odbicie w kafelku i nie spodobało jej się to, co zobaczyła. Napięte mięśnie twarzy, zaciśnięte wargi. Walczyła ze swoim honorem, sumieniem, z tysiącami myśli.- Ale przecież im pomogłam- wyszeptała do swojego odbicia- ostrzegłam ich. Jednak to tłumaczenie nie osłabiło jej rozdarcia, wręcz je pogłębiło. Wyłączyła strumień wody, oparła się dłońmi o kafelki. Jej dłonie pozostawiły dwa ślady, na skraplającej się powierzchni. Zamazała je szybko, jakby w ten sposób próbowała zmyć dzisiejsze wspomnienia. Na próżno. Wytarła się bawełnianym ręcznikiem, włożyła dolną część bielizny i owinęła się w kokon z białego puchowego materiału. Woda z jej mokrych włosów skapywała na posadzkę, wykręciła je niedbale w dłoniach, pozwalając aby cała woda spłynęła na podłogę, tworząc malutką kałuże. Nie przetarła lustra, ani dłonią, ani dodatkowym ręcznikiem, nie miała ochoty na siebie patrzeć. Przez grubą, zaparowaną warstwę widziała zaledwie swój kontur i w duchu cieszyła się z tego. Wspomnienie Willa wciąż nie dawało jej spokoju. Lubiła go. Wiedziała, ze mogłaby mu zaufać.Gdy tylko go wspominała, czuła to przyjemne ciepło rozlewające się po jej ciele, gdy ścisnął jej dłoń. Wiedziała, ze gdyby poprosił ją drugi raz, nie odmówiłaby. Gdyby się wtedy odwróciła, uległaby. Przecież Jonnah nie byłby dla niej tak dużym problemem, mogłaby z nim pracować. Jego ćwiczenia psychologiczne niewiele różniły się od jej. Jednak on nie jest jej problemem, a najgorszym koszmarem. Jak ma pomagać komuś, kto widzi w niej swoją zmarłą siostrę. Nie poradziłaby sobie, nie w tej sytuacji. Nie w sytuacji gdy, ktoś jest od niej silniejszy. Gdy ktoś potrafi zawładnąć jej zmysłami do tego stopnia, ze przestała czuć się bezpiecznie w miejscu, które zawsze było jej największą bronią w jej umyśle. Umysł dawał jej poczucie bezpieczeństwa, był centrum dowodzenia, źródłem jej nakłaniania. A teraz czuła się rozdarta, tak niestabilna była po raz ostatni po ucieczce, gdy ją schwytano i torturowano.- Nie. Nie pomogę im- patrzyła na swoją rozmytą w lustrze sylwetkę i mówiła pewnie, tak jakby sama musiała się przekonać o swojej racji. Jednak przyniosło to zupełnie odwrotny skutek, skurcz w żołądku nie ustąpił, boleśnie się pogłębił. Spojrzała ponownie w tafle szkła. Stróżka wody spływała na wysokości jej twarzy. Przecinała ją od środka czoła, pomalutku ześlizgując się na nos, a potem skręciła na prawy policzek. Boleśnie przypominała swoim kształtem bliznę na jej plecach, wręcz ponownie czuła, jak jej skóra rozrywa się w tamtym miejscu. Mimowolnie się skuliła. Wtedy prawie poświeciła życie w imię sojuszu, ale chroniła swoich przyjaciół. Odwróciła się gwałtownie tyłem do lustra. Zacisnęła dłonie na krawędzi umywalki. W jej głowie jakiś idiotyczny narrator mówił do niej spokojnym głosem „A więc kim on jest, jak nie twoim przyjacielem” Odepchnęła się od umywali i wyparowała wściekła z łazienki. Dostrzegła swoją bluzkę, leżącą w nogach łóżka. Schyliła się żeby ją podnieść i wtedy coś silnego uderzyło ją w plecy. Jej mokre stopy, zupełnie nie miały przyczepności do drewnianej podłogi, dlatego całkowicie straciła równowagę. Upadła na prawe biodro.Jednak za nim zdążyła się obrócić, czyjeś dłonie zacisnęły się na jej włosach, wyginając jej ciało do tyłu i przewracając ją na plecy. Poczuła obrzydliwy zapach whisky, który często czuła w pokoju Jareda. Szorstkie dłonie przeniosły się na jej szyje. Dobrze zna tą twarz, wykrzywioną teraz w okropnym uśmiechu. W jego oczach czaiła się dzikość i bezwzględność, która ja przerażała, jeszcze nigdy go takiego nie widziała.

-Gryffin- jej usta poruszyły się, ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. Dłonie na jej gardle zaciskały się zbyt mocno. Traciła oddech, pomału jej świadomość znikała razem tlenem.

- To za moich bliskich, kotku.

Nie miała pojęcia, jak to zrobiła. Ale mocno wbiła mu paznokcie w bok ciała. To wystarczyło aby jego uścisk poluzował się odrobinę. Mocno wyszarpnęła się do tyłu i uderzyła go stopą w brzuch, zachwiał się, ale nie stracił równowagi. Pośpiesznie podniosła się, jednak z trudem łapała oddech. Nie zdążyła wystarczająco się uchronić i jego pieść, dosięgnęła jej bladego policzka bliżej lewego kącika ust. Poczuła smak krwi. Oddała mu, uderzając go w klatkę piersiową na wysokości płuc, tak jak ją uczyli na wyspie. Uderzenie miało złamać mu jedno z żeber, jednak uchylił się centymetr i jej dłonie nie trafiły w wyznaczone miejsce. Pomimo tego uderzenie musiało być silne, bo brunet skrzywił się. Szarpnął jej ramię, próbując je wykręcić. Ona wykorzystała ten moment i teraz to jego ramie wyginało się w niebezpieczny sposób, aby po chwili uderzyć wraz z ciałem Gryffina o podłogę. Walnęła go w klatkę piersiową i pobiegła do szafy. Otworzyła ją gwałtownie, szybko sięgnęła po broń leżącą na dnie pod sterta ubrań. Brunet chwycił ją za kostkę i pociągnął ją w swoją stronę. Pistolet wypadł jej z dłoni. Próbowała zgiąć lewe kolano, aby się zatrzymać. Jednak tylko starła sobie skórę, pozostawiając niewielki, czerwony ślad na drewnianej podłodze. Brunet ponownie pociągnął ją za włosy mocno w górę. Uderzył ją pięścią w okolice wątroby. Upadła na miękkie łóżko. A on ponownie rzucił się na nią, próbując dobrać się do jej gardła. Blokowała go jak mogła. Drapała go po twarzy, biła pięściami. Próbowała go kopnąć. Jednak on wbił dłonie w jej nerw w okolicy kolana. Paraliżujący ból rozniósł się po całym ciele. Na moment straciła oddech. Wypuszczając z siebie prawie ostatnie ilości życiodajnego tlenu. Zebrała jednak w sobie ostatnie siły i wykrzyknęła :

-Nie tknęłam twojej rodziny. Ktokolwiek coś im zrobił to nie byłam ja.-chciała krzyknąć jednak jej głos zabrzmiał dziwnie sucho i chrapliwie.

Poczuła drugie uderzenie skierowane w jej klatkę piersiową. Nagle poczuła jakby zaraz miała wypluć swoje serce, traciła puls.

-Nie kłam suko. Nakłoniłaś Johnnach w szkole. Napuściłaś go na nas.

Puścił jedną dłoń z jej gardła, aby nacisnąć miejsce okolic wątroby, poczuła krew napływającą do ust. Jedynie co zdążyła zrobić to pokręciła przecząco głową. Zapadała się w migoczącą czerń. Krew w ustach krztusiła ją. Przez moment odzyskała świadomość, tak jak ludzie przed śmiercią, czy śpiączką. Okręciła nogę wokół szyi Gryffina, powalając go na podłogę. Upadła razem z nim. Usiadła na nim, blokując jego ruchy. Dostrzegła czarną chustkę, wystającą z szafy, chwyciła ją w dłonie. Okręciła mu ją wokół szyi i zaciągnęła.

-Nie nakłoniłam Johnnah. On mną manipulował dziś w szkole, to stąd wiem o jego zdolności- próbowała mówić donośnie i głośno, jednak z jej gardła wydobywał się tylko suchy, zachrypnięty głos, czuła jakby każde słowo wypalało jej struny głosowe. Usłyszała jego chrapliwy, ale wciąż arogancki śmiech.

-Przynajmniej umrę, mając przed oczami jakieś widoki.

Dopiero po chwili zorientowała się, ze od dłuższego czasu jego dłonie zaciskały się na jej nagim ciele. Spojrzała za siebie, jej ręcznik leżał w miejscu pierwszego upadku. Jęknęła głośno. Gryffin zaśmiał się widząc dezorientację Sary, jednak dźwięk ten przypominał o wiele bardziej rzężenie niż śmiech. Słabł z każdą sekunda. Jego palce ponownie zacisnęły się w okolicy jej wątroby, jednak ruch ten był o wiele słabszy. Poczuła kolejną porcję krwi. Jej ostrość widzenia, co raz bardziej się zaburzała. Zsunęła się z jego ciała na bok. Ostatkami sił przyciągnęła do siebie niebieski t-shirt, jednak nie miała siły go włożyć. Zdołała się nim zaledwie zasłonić. Przez chwilę było słychać tylko ich głośne oddechy i kaszlnięcia. Sara wypluła resztki czerwonej cieczy na drewnianą podłogę. Próbowała się podnieść, jednak nie mogła zmusić swoich mięśni do jakiegokolwiek ruchu. Patrzyła jak klatka piersiowa Gryffina, porusza się bardzo gwałtownie. Z zadrapań na jego twarzy sączyła się krew. Zastanawiała sie jak ona wygląda. Czuła ból w okolicy żeber i klatki piersiowej, miała nadzieję, ze nic jej nie złamał. Spojrzała na niego, leżał z zamkniętymi oczami, a jego oddech stawał się co raz bardziej miarowy. Dochodził do siebie, a to nie wróżyło nic dobrego, nie miała siły na kolejną walkę. Nie miała ochoty już nawet na niego patrzeć. Była teraz wściekła na siebie. Chciała im pomóc, ostrzegła Willa o Johnnah, a on wpada do niej, prawie pozbawiając ją życia. Bo wydawało mu się, ze ona go nakłoniła. - Jakby rzeczywiście coś takiego dało się do czegokolwiek nakłonić- pomyślała zjadliwie. Miała ochotę iść teraz do ich domu i zabić tego chłopca. Na samą tą myśl, poczuła do siebie obrzydzenie. Jednak wiedziała, ze gdyby musiała zabiłaby nawet dziecko. Odwróciła się plecami do Gryffina, jakby chciała się od niego odgrodzić niewidzialna barierą. Podniosła się do pozycji siedzącej. Dostrzegła swój pistolet pod szafką nocną.

-Twoje plecy. Co ci się stało ?- przeszedł ją dreszcz na dźwięk jego głosu. Był spokojny i kojący. W tym momencie przypominał głos psychologa, starającego się nakłonić pacjenta do zwierzeń i zupełnie nie pasował do wydarzeń ostatnich minut.

-Nic co by cię mogło zainteresować- odwarknęła, pospiesznie naciągając na siebie t-shirt. Sięgnęła po broń i odwróciła się do niego, celując prosto w klatkę piersiową. Usta Gryffina ułożyły sie w ten sam przerażający uśmiech, który już dzisiaj widziała.

-To jeszcze nie koniec- wyszeptał. Cząsteczki atomów wokół nich za wibrowały, tworząc dziwne pole elektryczne. Po chwili jego ciało zniknęło, aby ułamek później uderzyć z hukiem o biurko, przewracając jednocześnie lampę stojącą obok. Potłuczone szkło rozsypało się po podłodze. A ciało Gryffina upadło w sam środek ostrych odłamków. Wstała, przytrzymując się materaca łóżka. Pokuśtykała w jego stronę, każdy najmniejszy ruch sprawiał jej ból. Popatrzyła na niego, skulił się na podłodze jak embrion. Zauważyła niektóre odłamki w jego skórze. Walka kosztowała go więcej energii, niż jej się zdawało, nie miał siły nawet na skok na najmniejszą kilkumetrową odległość. Pole energii wypchnęło go o wiele za wcześnie. Wiedziała jaki to ból, jak przez każdy mięsień przepływa niewykorzystany prąd. Bo gdzieś musi się wyładować. W niektórych przypadkach możne nawet zabić. Zazwyczaj skok nie jest niebezpieczny, jednak w momencie kiedy wybierają miejsce do skoku, a ich organizm podczas teleportacji nie wytrzyma, siła wyprze ich wcześniej, jednak niekorzystna energia wciąż przepływa przez ciało. Sara skrzywiła się mimowolnie, już kilka razy była w takiej sytuacji. Kiedy skoczyła kilka miesięcy temu z Sahary, zemdlała na plaży. Czuła sie wtedy jak w mikrofali, miała wrażenie, że wszystko zaraz z niej wypłynie. W pierwszym odruchu chciała schylić się i mu pomóc. Jednak powstrzymała się wiedząc, ze on nie zrobiłby tego dla niej. W dodatku wciąż była na niego wściekła za atak i zdemolowanie jej pokoju. Widziała jednak, że oddycha, a jego powieki co jakiś czas mocniej się zaciskają. To oznacza, ze jest przytomny. Odwróciła się na pięcie i przytrzymując się drewnianej bali, będącej ramą jej łóżka, ruszyła do drzwi. Wyszła na korytarz pozostawiając je uchylone. Szła cichym opustoszałym korytarzem, nawet cieszyła się, ze dzisiaj wszyscy są poza domem. Wzięła głębszy oddech, stawiając pierwszy krok na schodach, zacisnęła wargi i spróbowała zrobić kolejny, jednak nie dała rady. Wsparła się o biała poręcz, podskoczyła i zjechała. Jednak skok na posadzkę okazał się boleśniejszy, od wykonanych kroków. Z kącików jej oczu pociekły łzy. Usłyszała piszczenie Biszkopta, który prawie zrobił już dziurę drapiąc w drzwi tarasowe. Przeszła do kuchni i otworzyła je. Pies skoczył na nią oblizując miejsca skaleczeń. Odepchnęła go od siebie, bo pazurami drażnił jej obolałą skórę. Podrapała go przyjaźnie za uchem, a on wciąż lizał ją po ręce. Podeszła do szafki nad kuchenką, otworzyła ją i wyciągnęła trzy pudełka z różnymi medykamentami. Przeniosła się na blat. Usiadła na stołku, przeglądając różne opakowania. Odłożyła wodę utlenioną, plastry, bandaże, maść na skaleczenia, silne leki przeciw bólowe, które na pewno przydadzą jej się na później i krople nasenne. Sięgnęła po telefon stacjonarny. Wybrała funkcję wiadomości „Przyjedź po tego idiotę – Sara” wpisała dobrze znany jej numer rudowłosego i odrzuciła telefon. Zastanawiała sie dlaczego jeszcze nie przyjechał, kumplują się, musiał wiedzieć gdzie pójdzie w takiej sytuacji. Była na niego wściekła. Jednak piskliwy głos w jej głowie odezwał się cichutko „A co jeżeli on tego chciał” - Nie na pewno nie Will. Jednak właściciel tego głosu w odpowiedzi zaśmiał się cichutko i zamilkł. Usłyszała ciężkie kroki na schodach, przerywane co jakiś czas siarczystymi przekleństwami. Sięgnęła po pistolet i przysunęła go bliżej siebie. Po jakiś trzech minutach, jego sylwetka pojawiła się w przejściu. Spiorunowała go wzrokiem, a biszkopt podbiegł do niego, powąchał go i zaczął merdać ogonem. Sara przewróciła oczami z dezaprobatą, zastanawiając się dlaczego nie mogła uratować jakiegoś groźnego psa.

-Drzwi są parę metrów za tobą. Idź sobie. Chyba, że chcesz mnie dobić, to załatwmy to tu i teraz. Jeżeli posiedzisz chwilę na schodach to na pewno za parę minut Will cię zgarnie.- spojrzała na niego, jednak on nawet nie ruszył się z miejsca. Głaskał tylko Biszkopta i uśmiechał się dziwnie spokojnie i szczerze. Nie spodobało jej się to.

-Głuchy jesteś. Idź z mojego domu- warknęła na niego. Spojrzał przez chwilę na nią, wciąż się uśmiechając.

-Twój pies mnie lubi.

-On lubi wszystkich, łącznie z listonoszem. Jakbyś nie zauważył to retriever takie ma geny. Co nie zmienia faktu, że ja ciebie nienawidzę- po raz kolejny spiorunowała go wzrokiem. Jednak wciąż nie ruszył się z miejsca. Westchnęła z irytacją, wrzucając gazę do mieszanki silnych płynów i maści. Przyłożyła ja do opuchniętego kolana, czując przyjemną, kojącą ulgę. Obwiązała kolano elastycznym bandażem. Mimowolnie się uśmiechnęła i poczuła dziwny opór z lewej strony. To oznaczało, ze jej policzek jest opuchnięty. Usłyszała jego kroki, a raczej głośne szuranie ciężkich butów. Szedł w jej stronę. Spojrzała na niego z ukosa, jej wierny pies lizał go po nadgarstku. Poczuła ukłucie zazdrości, zazwyczaj był to gest zarezerwowany tylko dla niej, nawet nikogo z jej rodziny tak nie traktował. Przez chwile czuła złość na pupila, powinien jej bronić, nie spoufalać się z wrogiem. Przystanął w odległości dwóch krzeseł od niej.

-Mogę ?- wskazał opuchniętymi, pokaleczonymi palcami na czystą białą gazę.- Ręka bardzo mnie boli, muszę wyciągnąć to szkło, nie chcę aby uszkodziło mi mięsień.

Spojrzała na niego, a później na jego rękę. Wyglądała naprawdę paskudnie, razem z krwią zaczynała się sączyć ropa. Nie chciała mu pomagać. Prawie ją zabił. Powinien cierpieć. - Z resztą w domu ktoś mu to na pewno usunie- pomyślała.

- Raz uratował ci życie- irytujący głos odezwał się ponownie w jej głosie- to jedno z praw, czy nie pora spłacić dług.

- Uratował tylko po to, aby wyciągnąć informacji i zabić. To nie był ratunek, a przedłużenie męki.

- Ale wciąż żyjesz.

Czyjkolwiek głos to był miał racje. Doprowadzał ja do szału, a jednak była mu coś winna. Sięgnęła po jałową gazę z opakowania i bandaż. Podała mu go, nie spoglądając na niego.

-Dziękuję- wyszeptał. Jego głos był całkowicie szczery.Mimowolnie spojrzała na niego. Starał się wyciągnąć kawałek szkła, który jeszcze kiedyś był jej ulubioną lampą. Jednak zamiast tego pogłębiał ranę, z której sączyło sie co raz więcej płynów. Uderzyła kilkakrotnie palcami o blat, wystukując nerwową melodię. Zanim zdążyła zahamować potok słów, było już za późno.

-Zostaw to, usiądź- wskazała mu miejsce na czarnym krześle obok siebie- tylko pogarszasz sprawę.

Nie zabrzmiało to ostro i wrogo. Jej głos był spokojny i opanowany. Zbyt przyjacielski jak na złość, która targała nią od środka. Spojrzał na nią niepewnie, po chwili jednak usiadł i podał jej rękę. Wykręciła ją w swoją stronę i położyła na ręczniku kuchennym na blacie. Zrobiła to jednak zbyt gwałtownie i chłopak się skrzywił.

- Przepraszam- burknęła, jednocześnie gryząc się w język.

-Nie musisz tego robić, mogę już iść-próbował zabrać rękę, jednak ona przytrzymała ją, zabierając się już do pracy. Wyciągnęła z białej kosmetyczki szczypce, oraz pęsetę. Obmyła je wodą utlenioną, zanurzyła też gazę w wodzie i rozpuszczalnym środku przeciwbólowym. Przytrzymywała materiał w szczypcach, który odsączył krew i ropę. Dopiero po oczyszczeniu, zabrała się, za wyciąganie odłamka. Tkwił bardzo głęboko. Chwyciła odłamek pęsetą, delikatnie ciągnąc go w górę. Trwało to dość długo. Nie chciała uszkodzić mu nerwów. Robiła to ostrożnie, tak jak uczyła ja Mili, która po usunięciu szkła mogłaby zamknąć ranę, nie pozostawiając po niej śladu. Na myśl o przyjaciółce, ścisnęło ją w okolicy serca, a ręka trzymająca szkło, zachwiała się. Wzięła głębszy wdech, i pociągnęła po raz ostatni. Odłamek z brzdękiem uderzył w talerzyk. Usłyszała jego oddech, był pełen ulgi. Obmyła mu dokładnie ranę po raz kolejny, nałożyła dużą ilość maści przyspieszającej gojenie, której sama używała do swoich ran. Na koniec obandażowała ją , zaciskając delikatnie, jednak nie za mocno.

-Nie wiem, czy nie będziesz musiał jechać do szpitala jej zszyć. Jest dość głęboka.

Chłopak chciał coś powiedzieć, jednak ona już zabrała się za usuwanie innych odłamków z jego skóry. Widziała kontem oka, jak uniósł w zaskoczeniu brwi. Sama nie wiedziała czemu to robi, z jakiegoś powodu czuła, że musi. Może po prostu chciała spłacić swój dług najszybciej jak się dało, aby nie słyszeć po raz kolejny głosu w jej głowie. Usunęła pęseta prawie wszystkie odłamki z jego dłoni, rąk i twarzy. Robiła to sprawnie i szybko, nie musiała im poświęcać tyle czasu co ranie w przedramieniu.

-Dobra w tym jesteś. Nauczyli cie tego na wyspie ? - jego głos był wciąż zachrypnięty i wyzywający, jednak w jakimś stopniu wyczuła w jego tonie podziw dla tego co zrobiła.

Z wściekłością wrzuciła kolejny odłamek do talerzyka, który już prawie zapełnił się cały. Chyba miał w sobie połowę klosza jej lampy.

-Nie – warknęła ostrzegawczo, chłopak lekko się spiął.- Miałam dobra nauczycielkę- dodała już spokojniej.

-Barbara, nie potrafi tak łatać naszych ran. Pomaga nam często, ale nie jest w tym za dobra. Wzruszyła ramionami, nie chciała z nim rozmawiać. Wciąż była na niego wściekła. Co raz częściej patrzyła nerwowo na zegarek.- Will powinien tu już być od 20 minut. Z reszta, jak doprowadzę go do porządku, to sam stąd wyjdzie- pomyślała nerwowo, jednak martwiła się o przyjaciela.

- Jest prawie 23, czemu nie ma nikogo w domu ?

- Są na przyjęciu.

- Nie zabrali cię ze sobą ?

- Nie chciałam z nimi iść. Ściągnij spodnie.

Chłopak roześmiał się, o dziwo zabrzmiało to szczerze.

- Po co ?! Teraz chcesz mnie rozebrać do rosołu. Taka zemsta za ten twój...hmm...Striptiz podczas walki, jeżeli to jest twój sposób na poskramianie wrogów, to gratuluje na pewno płeć męska...

-Nie idioto -przerwała mu z wściekłością- Masz dwa duże odłamki w lewej nodze, podobne do tej w ręce.

Popatrzył na nią wciąż śmiejąc się, jednak wykonał jej polecenie. Wyciągnęła dwa kawałki szkła szybko i sprawnie, wykonując te same czynności co przy ręce, na końcu posmarowała je maścią i zabandażowała. Zrobiła to jednak zbyt gwałtownie i chłopak jęknął z bólu. Nie przejęła się tym zbytnio. Mimo wszystko ta sytuacja wydawała jej się zbyt swobodna. Zachowywał się jakby nic się nie wydarzyło, jakby jeszcze godzinę temu, nie próbował pozbawić ją oddechu. Jego zachowanie nie było naturalne, nie powinno tak być. Choć mówił do niej z wyraźnym sarkazmem i pogardą, tak charakterystycznym dla niego, to i tak przez chwilę ich relacje przypominające lodowce, lekko stopniały. Irytował ją co raz bardziej. W zupełności nie rozumiała tych uczuć w stosunku do niego. Nienawidziła go , ale też w jakiś sposób szanowała. Odwróciła się do niego bokiem. Wciąż na niego nie patrząc, nalała dwie szklanki wody i jedną przesunęła w jego stronę. Potarła miejsce, gdzie jeszcze nie dawno znajdowała się przez tyle lat bransoletka. Jej brak bolał ja bardziej od siniaków i ran na skórze. Wzięła łyk wody, który przyniósł ukojenie jej wysuszonemu gardłu, jednak każdy kolejny powodował skurcz i pieczenie w okolicach, miejsc na szyi gdzie dłonie Gryffina próbowały ją zadusić. Zacisnęła dłoń w pięść i po chwili rozluźniła. Po raz kolejny zalała ją fala wściekłości. Spojrzała na zegarek za sobą jednak przez chwilę, jej wzrok padł na białą bliznę na jego szyi. Skrzywiła się mimowolnie. Dobrze wiedziała, kto jest jej autorem. Gryffin zauważył, ze Sara się jej przypatruje. Odwróciła szybko wzrok. Uśmiechnął się drwiąco.

- Któryś skurczybyk z twoich, jeszcze go nie namierzyłem. Trudna sprawa było wtedy ciemno. Jednak wiem, ze gdy uporam się z pewnym problemem- spojrzał wymownie na Sarę- będę miał więcej czasu, żeby go dopaść.

-Miałeś wystarczająco dużo okazji, żeby mnie zabić, czemu nie zrobiłeś tego dzisiaj.

-Dzisiaj walczyłem o coś innego.

Sara mimowolnie prychnęła.

-Nie nakłoniłam Johnnach, jego nie da się nakłonić- Sara ugryzła się w język, zrozumiała, że powiedziała o dwa słowa za dużo- przypatrywał się jej z uwagą.

-Will mówił, ze nic nie wiesz.

-Bo nie wiem- odburknęła.

-A ja uważam, ze kłamiesz. Wiesz dużo więcej, niż mu powiedziałaś. Tak samo wiem, ze go do tego nakłoniłaś, do tego aby mnie zaatakował- Sara zaskoczona uniosła brwi i spojrzała na niego, po chwili jednak odwróciła się, ponownie patrząc w pustą ścianę.

-Po raz setny powtarzam Ci, ze tego nie zrobiłam. To on mnie bierze za jego siostrę, która z tego co wiem umarła...

-Skąd niby o tym wiesz ? Co ? Z jego myśli.

-Od Willa, on mi powiedział, jak zapytałam się go kim jest Lena. Po za tym ja nie czytam w myślach, tylko nakłaniam. To dwie różne rzeczy. Myślę, ze powinieneś już iść.

Kipiąc wściekłością spojrzała na niego. Jednak on wciąż lustrował ją przenikliwym wzrokiem.

Odwróciła się i zaczęła mieszać lekarstwa dla swoich ran. Obrzydliwe pachnącą maścią, smarowała siniaki, opuchnięcia i skaleczenia. Jej ciało wyglądało o wiele lepiej, niż jego. Jednak on wciąż się jej przypatrywał, śledził każdy jej ruch. Po jakichś 15 minutach, lekarstwa przynosiły ukojenie. Łyknęła jedna z tabletek Tylenolu. Wiedziała, ze za chwile zrobi się senna, a Willa wciąż nie było. Poczuła jednak czyjeś suche dłonie na swoim policzku. Znała je już. Gryffin odwrócił jej twarz w swoją stronę i przyłożył zimną maść do jej policzka. Pisnęła cicho. Skórę na buzi miała o wiele delikatniejszą niż na reszcie ciała, więc odczuwała o wiele bardziej zimno i szczypanie maści. Zrobiła się spięta, nie podobało jej się ich zachowanie, które przypominało dwóch walczących psów na arenie, które po walce na śmierć i życie, oblizywały swoje rany. Nie miała najmniejszej ochoty na to, aby był tak blisko niej, tak samo nie chciała czuć jego szorstkich, a jednocześnie delikatnych dłoni na swoich policzkach. Wyszarpnęła sie z jego uścisku, powodując większy ból, w lewej części twarzy. Gryffin cmoknął z dezaprobatą.

-Zachowujesz się jak dziecko- warknął na nią. Wzruszyła ramionami, nic nawet nie odpowiadając. Zaczęła z wściekłością wkładać opakowania do poszczególnych pudełek. Zatrzymała się na czerwonej tubce z maścią, którą tak dobrze zna.

-Masz- rzuciła tubką w jego stronę- smarują nią te głębokie rany 3 razy dziennie, to nie będziesz musiał ich zszywać, blizny też będą mniejsze. Zeskoczyła z krzesła , z zadowoleniem stwierdzając, ze jej mięśnie już tak nie bolą. Stanęła na palcach, wrzucając pudełka do szafki. Wróciła na stołek, objęła szklankę dłońmi. Gryffin obrócił się w jej stronę, zacisnął usta w wąską kreskę, a potem zadał kolejne, nieznośne dla Sary pytanie.

-Te twoje blizny na plecach. Skąd je masz ?

-Nie twój interes. Z resztą czego to cię w ogóle obchodzi ?!- spojrzała na niego wyzywająco, jej oczy stały się taflą lodu. Gryffin wyczuł to, bo też się spiął.

-Są paskudne i znajdują się na twoim ciele. Brakuje mi tej informacji w twojej teczce.

-Cóż będziesz musiał obejść się bez niej- odpowiedziała chłodnym, beznamiętnym tonem. Gryffin zauważył, ze wisi nad nimi chmura gradowa, napiął mięśnie tak bardzo, że Sara usłyszała zgrzyt świeżych bandaży.

-Nie wyglądają jak pamiątka po wypadku. Raczej jakby cię ktoś poharatał jakimś żelastwem. Czyżby jakiś buntowniczy skoczek ci się trafił. Wiesz mam nadzieję, ze jeszcze żyje, bo coś czuje, ze ktoś taki stałby się moim największym kumplem. To jak dasz mi jego namiar...

Swoboda i żartobliwość w jego głosie spowodowały, że fala wszystkich uczuć związanych z nienawiścią i bolesnymi wspomnieniami z pojmania, spowodowały, ze szklanka trzymana przez Sarę, zgrzytnęła i pękła na kawałki, niektóre z nich wbiły się w jej skórę. Uderzyła Gryffina w twarz tak mocno, ze ten zaskoczony spadł ze stołka, przytrzymał się jednak blatu. Z rozcięcia na jego policzku sączyła się krew. Dotknął go i spojrzał na krew na swoich palcach, a potem na zakrwawioną dłoń Sary. Spróbował wyciągnąć rękę w jej stronę, lecz ona cofnęła sie, stając w kałuży wody wymieszanej z jej krwią. Spojrzał na jej twarz. Patrzyła na niego z wściekłością, a w oczach miała łzy. Brunet patrzył na nią przerażony i zdezorientowany.

-Wynoś się stąd ! Nigdy więcej nie wchodź mi w drogę, jedynie w tedy gdy już zechcesz mnie zabić i w końcu to ZRÓB !!

Odwróciła się do niego plecami, w tym samym momencie drzwi wejściowe otworzyły się z hukiem. Usłyszała głosy dwóch osób, nie obchodziło ją kto wszedł, co mówią. Chciała tylko, aby już stąd wyszli.

Gryffin poczuł dłonie na swoich ramionach.

-Chodź ! No chodź już !- Will ciągnął go w stronę wyjścia. Jednak on cały czas wpatrywał się w połówkę szklanki na stole, po której bokach wciąż spływała krew do zaczerwienionej już wody i połączone spływały na białą posadzkę. Po raz ostatni spojrzał na Sarę. Stała tyłem do niego z jej dłoni wypływała krew, cieknąc po nodze na idealnie białą podłogę. Jared podszedł do niej i delikatnie chwycił jej dłoń, wyszarpnęła ją. Odwrócił się od niej i podszedł do blatu, wyrzucił pękniętą szklankę do zlewu, która roztrzaskała się na drobny mak. Sara wzdrygnęła się na ten dźwięk, zaczęła kulić się i kucać opierając się o kontuar. Jared spojrzał na Gryffina z nienawiścią, nie wiedział dla czego, ale zaczął czuć się podle, nawet nie wiedział kiedy wykrzyknął :

-Przepraszam- jednak nie mówił tego ani do Jareda , ani do Willa, chciał aby usłyszała to tylko jedna osoba Sara. Jednak ona w ogóle nie zareagowała. Przyjaciel po raz ostatni mocno pociągnął go za ramię, obaj wyszli na zimna grudniową noc. Jednak gdy dwuskrzydłowe drzwi zamykały się , on wciąż widział tylko plecy Sary, zgarbione, przytulone do dębowego kontuaru, pokryte przerażającymi bliznami.